به گزارش جام کوردی، استان کرمانشاه با وسعتی بیش از دو و نیم میلیون هکتار، سرزمینی است که بیش از سه‌چهارم آن را جنگل‌ها و مراتع تشکیل داده‌اند؛ سرمایه‌ای عظیم که نه‌تنها میراث نسل‌های پیشین، بلکه امانتی برای آینده است.
اما این ثروت طبیعی، سال‌هاست در سکوت و غفلت ما می‌سوزد؛ بی‌آن‌که بدانیم هر شعله آتش در دل زاگرس، سوختن بخشی از هویت و زندگی خود ماست.
در اغلب شهرستان‌های استان از جمله پاوه، جوانرود، دالاهو و ثلاث باباجانی، پوشش جنگلی و مرتعی چنان گسترده است که کوچک‌ترین اهمال در مراقبت از آن می‌تواند به فاجعه‌ای زیست‌محیطی تبدیل شود.
آتش‌سوزی‌های مکرر، رها شدن شاخه‌های خشک در دل جنگل‌ها و نبود نیروهای کافی و متخصص جنگل‌بان، همه زنگ خطرهایی هستند که سال‌هاست به صدا درآمده اما پاسخی درخور نگرفته‌اند.
کارشناسان می‌گویند بخشی از این آتش‌ها منشأ انسانی دارد؛ از اختلافات محلی گرفته تا تخریب‌های عمدی برای توسعه زمین‌های زراعی.
برخی نیز ریشه در بی‌توجهی دارند، همان آتشی که در یک پیک‌نیک خانوادگی روشن می‌ماند و فردا بخشی از جنگل را به خاکستر بدل می‌کند! وقتی مسئولیت جمعی ما رنگ ببازد، طبیعت بی‌دفاع‌ترین قربانی است.
اگرچه سازمان منابع طبیعی، تشکل‌های مردمی و گروه‌های همیار طبیعت در استان فعال‌اند، اما به‌روشنی پیداست که آموزش و ساختار حمایتی کافی نیست.
زاگرس، فقط به تجهیزات و بخشنامه نیاز ندارد؛ به باور عمومی نیاز دارد. باید روستایی، دامدار و دهیار بداند که حفاظت از مرتع و جنگل، نه وظیفه دولت، بلکه مسئولیت اجتماعی و اخلاقی اوست.
نجات زاگرس یعنی نجات بخشی از ایران. این سرزمین اگر امروز در آتش بسوزد، فردا چیزی برای فرزندانمان نخواهد داشت.
جنگل و مرتع تنها منبع چوب و چرا نیستند؛ ریه‌های تنفس ایران‌اند و اگر قرار است این ریه‌ها همچنان زنده بمانند، باید از همین امروز باور کنیم که حفظ زاگرس، حفظ خود ماست.
لیلا سعدوندی
کد:۱۴۰۴/۱۰۱