سال‌هاست که از کرمانشاه به‌عنوان «دروازه‌ی صادرات ایران به عراق» یاد می‌شود، اما این دروازه همچنان نیمه‌باز مانده است در حالی که شهرهای مرزی اقلیم کردستان از فرصت‌های تجاری سرشار بهره‌مند شده‌اند، کرمانشاه با بی‌برنامگی و تکرار جلسات بی‌خروجی، از رقابت منطقه‌ای عقب مانده است.
در سال‌های اخیر، نشست‌ها و همایش‌های متعددی در کرمانشاه با محوریت توسعه اقتصادی، صادرات و ارتباط با اقلیم کردستان برگزار شده است؛ اما واقعیت این است که بیشتر آن‌ها به عکس‌های یادگاری و وعده‌های تکراری محدود مانده‌اند.
بی‌برنامگی، نبود نقشه‌راه اقتصادی مشخص و ناهماهنگی میان دستگاه‌های اجرایی،
باعث شده کرمانشاه، با وجود تمام ظرفیت‌های طبیعی و انسانی خود، هنوز سهم واقعی از بازار عراق نداشته باشد.
جوانان این شهر در حالی با بیکاری و ناامیدی روبه‌رو هستند که در آن‌سوی مرز، بازارهای سلیمانیه، اربیل، دهوک و حتی بصره، پذیرای کالاها و خدمات خارجی‌اند.
آیا وقت آن نرسیده که مدیران ما از دایره‌ی تکرار بیرون بیایند و تصمیمی جدی بگیرند؟
کرمانشاه، نه به سخنرانی و نشست‌های تازه، بلکه به اراده‌ای تازه نیاز دارد.
اگر قرار است تغییری رخ دهد، باید از همین امروز کارگروه‌های واقعی و نتیجه محور با حضور فعالان اقتصادی، دانشگاهیان و بخش خصوصی شکل بگیرد.
توسعه، نه با شعار که با شفافیت، برنامه‌ریزی و عمل ممکن می‌شود.
وگرنه، سال آینده نیز همچون سال‌های گذشته، چیزی جز وعده و تیتر باقی نخواهد ماند!