کوه فقط سنگ و برف و ارتفاع نیست…
کوه حرمت دارد؛ نفسِ آرام طبیعت است.
جایی که انسان برای فرار از هیاهوی دنیا
پا به مسیرش می‌گذارد، نه برای جنگیدن با آن، بلکه برای شنیدن صدای خودش.
اما سال‌هاست که زمستان‌ها، این مسیر زیبا
گاهی رنگ تلخ گرفته است؛
صعودهایی بدون آموزش، بدون تجهیزات، بدون
شناخت از خشمِ کوه…
و نام‌هایی که هرگز از یاد جامعه کوهنوردی
نمی‌روند؛ جوانانی که در برف، در طوفان، میان بی‌تجربگی و شجاعت، جان دادند تا بفهمیم:
کوه، حریف نمی‌خواهد… درس تواضع می‌دهد.
روز ملی کوهنوردی فقط روزِ تبریک نیست؛
روز یادآوری است:
که کوه را باید با احترام صعود کرد؛ با
آگاهی، با تجهیزات، با راهنما.
نه برای عکس، نه برای هیجان، نه برای دیده
شدن.
زمستان پیش رو در راه است…
مسیرها همان‌اند، اما نگاه ما می‌تواند
متفاوت باشد.
کافی‌ست یادمان نرود:
کوه همراه می‌خواهد، نه فاتح.
و کوهنورد واقعی کسی‌ست که پیش از هر ابزار،
“مسئولیت” به دوش می‌کشد.
بیایید امسال، پیش از صعود از ارتفاع، صعودِ
دل را تمرین کنیم؛
که احترام، بلندترین قله‌ی انسان است.
رضا رحمتیان