مدت‌هاست هر بار پای صحبت هنرمندان کرمانشاه می‌نشینم، یک جمله تکرار می‌شود: «ما جایی برای دورهمی نداریم!»

حرفی ساده، اما سنگین‌تر از آنکه مسئولان فرهنگی بخواهند نشنیده‌اش بگیرند.

شهری با این‌ پیشینه فرهنگی که بنا به شنیده‌ها عدد هنرمندان فعال و صاحب مجوزش به بیش از ۸هزار نفر می‌رسد (البته در سطح استان)، هنوز یک فضای رسمی و دائمی برای جمع شدن، گفت‌وگو کردن و نفس کشیدن هنرمندان ندارد.

بیانیه‌ اخیر بیش از پانصد نفر از هنرمندان استان بازتاب همین خلأ است؛ بیانیه‌ای که خواستار واگذاری یکی از عمارت‌های تاریخی شهر برای ایجاد خانه هنرمندان کرمانشاه شد و نهایتاً به تشکیل کارزاری گسترده برای تحقق این خواسته انجامید.

در کنار نبود فضای فیزیکی، هنرمندان کرمانشاه از یک مشکل بنیادین دیگر رنج می‌برند؛ نبود بانک اطلاعاتی مشخص و جامع از فعالان فرهنگی و هنری استان.

هنوز هیچ آمار دقیقی از تعداد هنرمندان در رشته‌های مختلف وجود ندارد و همین بی‌سامانی، برنامه‌ریزی فرهنگی را با دشواری روبه‌رو کرده است.

به نظر می‌رسد حالا که قرار است در روزهای آینده مدیران فرهنگی و رؤسای انجمن‌های هنری استان با وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی دیدار داشته باشند، زمان مناسبی است تا صدای هنرمندانی که کمپین خانه هنرمندان را امضا کرده‌اند، به گوش آقای وزیر برسد و از مرحله‌ی مطالبه به تصمیم‌گیری عملی برسیم.

مطالبه‌ای که نه تازه است و نه غیرممکن؛ تنها نشانه‌ای است از عطش دیرینه برای داشتن یک «پناه فرهنگی» در شهری که روزبه‌روز از هویت فرهنگی‌اش فاصله می‌گیرد.

سال‌هاست بناهای تاریخی ما به نام توسعه، به کاربری‌های تجاری و گردشگری سپرده می‌شوند، اما هیچ‌یک از آن‌ها در خدمت جامعه هنر قرار نگرفته است.

از همین‌رو هنرمندان این شهر در سایه کم‌توجهی مدیران فرهنگی، ناچارند در سالن‌های اجاره‌ای یا کافه‌های کوچک گرد هم بیایند، بدون آنکه جایی رسمی برای گفت‌وگو، تمرین یا حتی برگزاری یک نشست کوچک داشته باشند.

کرمانشاه می‌تواند و باید خانه هنرمندان داشته باشد؛ خانه‌ای که فقط دیوار و سقف نیست، بلکه نماد احترام به فرهنگ و خلاقیت است.

جایی برای تعامل، تربیت نسل جدید و احیای چهره فرهنگی شهری که سال‌هاست زیر غبار بی‌توجهی مانده.

امروز مسئولان استان در برابر مطالبه‌ای ایستاده‌اند که دیگر فقط یک «خواسته» نیست، بلکه «حق» است.

اگر قرار است از فرهنگ حرف بزنیم، باید برای هنرمندانش سقفی بسازیم؛ سقفی که نه از سنگ و آجر، بلکه از احترام و اعتماد ساخته شود.

لیلا سعدوندی
کد:۱۴۰۴/۱۰۱