به گزارش جام کوردی، براساس آمار رسمی سازمان نظام پرستاری استان، در حال حاضر بیش از ۵ هزار و ۹۰۰ پرستار در مراکز درمانی کرمانشاه فعالیت دارند، در حالی‌که برای رسیدن به حداقل‌‌ استاندارد، دست‌کم ۸۰۰ نفر دیگر نیرو نیاز است.

طبق برآوردها شاخص پرستار به تخت در کرمانشاه ۰/۹ است؛ یعنی کمتر از نصف استانداردهای جهانی و همین کمبود باعث شده در بسیاری از بخش‌ها، یک پرستار وظایف دو نفر را انجام دهد!

روایت‌های میدانی از فشار کاری پرستاران

رسول چراغی، پرستار ۲۸ ساله‌ی بیمارستان امام رضای کرمانشاه، در گفتگو با جام کوردی، از چالش‌های کاری‌اش گفت؛ او اظهار کرد: «آخرین باری که حق تعرفه پرستاری به ما پرداخت شد دی‌ماه سال قبل بود. حالا چیزی حدود ۴۰ میلیون طلب دارم و مسئولین هنوز وعده‌ای برای پرداخت نداده‌اند. از طرفی هر پرستار در شیفت‌های ۱۲ ساعته خود، بین ۱۰ تا ۱۲ بیمار دارد، در حالی که باید حداکثر ۵ یا ۶ نفر باشند. همین مسئله فشار کاری و خستگی را برای من و سایر همکاران دوچندان کرده است.»

طیبه عباسی، سرپرستار بیمارستان امام خمینی، که عنوان پرستار نمونه کشور را هم دارد، در این باره گفت: «۲۲ سال است کار می‌کنم و با این سابقه ماهی ۲۴ میلیون حقوق می‌گیرم. پرستاران تازه‌کار هم حدودا ۱۷ میلیون دریافتی دارند.  با این میزان حقوق و این حجم کار، نمی‌شود زندگی کرد. حتی دیگر فرصت استراحت برای خودمان نداریم.»

مونا رحمانی، که در بیمارستان طالقانی مشغول است نیز از ساعات کاری فراتر از توان گلایه کرد و افزود: «موظفی ما حدود ۱۹۰ ساعت در ماه است. کار پرستاری به‌طور ذاتی سنگین است و فشار روحی زیادی دارد. با این حجم کار و حقوق پایین، طبیعی است که نسل جدید مثل قبل تمایلی برای ورود به این حرفه نداشته باشند.»

مریم امیری، از پرستارانی که نخواست محل کارش را معرفی‌ کند با اشاره به ساختار ناعادلانه‌ی توزیع نیروها گفت: «طبق برآورد مسئولین، بیمارستان ما کمبود نیرو ندارد، اما بخش زیادی از پرستارها به واحدهای اداری منتقل شده‌اند و در عمل، ما در بخش درمان با کمبود نیرو روبه‌رو هستیم. مجبوریم اضافه‌کار کنیم، آن‌هم با سقف محدود و پرداخت‌های دیرهنگام!»

همکار دیگرش توضیح داد: «هر ساعت اضافه‌کاری بسته به سابقه پرستاران چیزی بین ۷۰ تا ۱۰۰ هزار تومان است، ولی ماه‌ها طول می‌کشد تا پرداخت شود، قبلا این رقم ۲۰هزار تومان بود و حالا که عددش را بالا برده‌اند اضافه کاری هم محدود شده است. یعنی نمی‌شود بیشتر از ۸۰ ساعت اضافه کاری کرد و سقف دارد.»

۱۶۰ ساعت اضافه‌کاری، خستگی مزمن و مهاجرت پنهان

روایت تلخ پرستاران شهر در حالی دردناک‌تر می‌شود که سجاد محمدی، رئیس نظام پرستاری کرمانشاه نیز اخیرا و در گفتگو با رسانه ها ضمن تأیید مشکلات موجود، هشدار داده بود که تداوم این وضعیت می‌تواند نظام درمانی استان را با بحران جدی روبه‌رو کند!

او گفته بود: «در برخی بخش‌ها پرستاران ماهانه بیش از ۱۶۰ ساعت اضافه‌کار می‌گیرند. پایین بودن دریافتی، تأخیر در پرداخت‌ها و نبود امکانات رفاهی باعث فرسودگی شغلی آنها شده است و متاسفاته بسیاری از پرستاران به‌دلیل این شرایط به کشورهای حوزه خلیج فارس مهاجرت می‌کنند. »

محمدی همچنین تصریح کرده بود: «آموزش و تربیت هر پرستار هزینه‌ چندصد میلیون تومانی دارد و خروج آن‌ها خسارتی سنگین برای کشور محسوب می‌شود که نباید نسبت به آن بی توجه بود!»

در مجموع گزارش‌های میدانی و اظهارات رسمی نشان می‌دهد بحران پرستاری در کرمانشاه تنها مسئله‌ای صنفی نیست؛ بلکه تهدیدی مستقیم برای کیفیت خدمات درمانی و سلامت عمومی مردم استان محسوب می‌شود.

بویژه آنکه ما مدعی هستیم به لحاظ هم‌مرزی با عراق قابلیت‌های خوبی در حوزه توریسم سلامت داریم؛ اما اینگونه؟!

وقتی یک پرستار ناچار است جای دو نفر کار کند، نه بیمار امنیت دارد و نه پرستار آرامش!

تا زمانی که وعده‌های پرداخت، جذب نیرو و اصلاح ساختار تنها روی کاغذ بماند، بحران خاموش در بیمارستان‌های کرمانشاه همچنان ادامه خواهد داشت. بحرانی که این بار نه در آمار، بلکه در چهره‌‌ی خسته‌ی پرستاران موج می‌زند!

گزارش از لیلا سعدوندی
کد:۱۴۰۴/۱۰۱