به گزارش جام کوردی، اولین دوره مسابقه هوره غرب کشور که شهریور ماه و به همت کارگروه فرهنگ و ادبیات کوردی کرمانشاه برگزار گردید با کسب رتبه برتر "نجات قبادی" همراه شد. با او به گفتگو نشسته‌ایم تا از این آوای باستانی، استعدادش و دیدگاه‌هایش بگوید.

از چه زمانی به هوره علاقه‌مند شدید؟
من از سن ۱۸ سالگی به هوره روی آوردم و دلیل آن هم گوش دادن به اجراهای زنده مردم روستا و نیز تهیه کاست‌هایی بود که صدای بزرگان و اساتید هوره در آن‌ها ضبط شده بود. ما چون در آن زمان عشایر بودیم و در زیر سیاه‌چادر زندگی می‌کردیم، بنابراین بخشی از زندگی عشایری را همین آواها تشکیل می‌داد.

آیا محیط خانواده و جغرافیایی که در آن زندگی می‌کردید هم تأثیر بر شما گذاشت؟
بله. در منطقه ما و کلاً از دیدگاه مردم گوران و قلخانی، به هوره به عنوان یک مسئله مقدس و اصیل نگریسته می‌شود و همین مسئله باعث شده بود که افراد زیادی هم در محیط خانواده و هم در محیط روستا و منطقه به هوره روی بیاورند و آن را نسل به نسل و سینه به سینه محافظت کنند. من هم در این محیط رشد کردم و تحت تأثیر کسانی قرار گرفتم که در این زمینه مهارت داشتند.

آیا در خانواده شما هم کسی به هوره علاقه‌مند بود و آن را اجرا می‌کرد؟
من در خانواده‌ای به دنیا آمده‌ام که هوره بخشی از هویت آن‌ها بوده است. هم مادرم، هم خواهرم و هم برادرهایم «هوره‌چِر» بودند و من هم تحت تأثیر اعضای خانواده به این هنر اصیل روی آوردم و آن‌قدر علاقه‌مند شدم که هر کسی که هوره می‌کرد به صدا و نحوه اجرای او گوش می‌دادم و تکنیک‌های اجرای آن را یاد می‌گرفتم. در آن زمان عمویم یک دستگاه ضبط داشت و من نوارهای هوره را روی آن گوش می‌دادم و آن‌قدر با دقت به اشعار و نحوه اجرای هوره توجه می‌کردم که جرأت پیدا کردم و خودم هم «هوره‌چِر» شدم.

از میان بزرگان و اساتید هوره، به سبک کدام یک از آن‌ها علاقه پیدا کردید؟
همه آن‌هایی که از اساتید و بزرگان هوره هستند قابل احترام و باعث افتخار هستند. هر کدام از آن‌ها با سبک‌هایی که به وجود آورده‌اند به نحوی روی ما جوان‌ها تأثیرگذار بوده‌اند، اما من به شخصه سبک و صدای مرحوم عبدالعزیزی حیدری را بیشتر دوست دارم و سعی کرده‌ام سبک ایشان را ادامه بدهم که امیدوارم بتوانم در این راه موفق باشم.

شما در مسابقه هوره غرب کشور نفر اول شدید. این جشنواره چه تأثیری می‌تواند در حفظ هوره به عنوان کهن‌ترین آوای باستانی داشته باشد؟
من شک ندارم که آنچه به عنوان اولین دوره مسابقه هوره غرب کشور توسط کارگروه فرهنگ و ادبیات کوردی کرمانشاه و با زحمات آقایان جمشیدی و خرمی و دیگر دوستانشان برگزار شد – و استقبال زیادی هم از آن شد – جدی‌ترین حرکتی بود که در این سال‌ها در زمینه هوره صورت گرفته بود. هم نظم مسابقه، هم کیفیت داوران و نیز استقبالی که از آن شد نشان داد که آوای هوره هنوز هم در جامعه مقبولیت خود را حفظ کرده است. از مسئولین، به‌خصوص وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، می‌خواهم که از این‌گونه برنامه‌ها حمایت کنند. این برنامه باعث شد که صدای هوره تا شبکه‌های تلویزیونی خارج از کشور هم برسد و افراد زیادی دوباره به سمت هوره بیایند. من بعد از این مسابقه با افرادی مواجه شدم که خواستار آموزش این آوای باستانی شدند و این یعنی اینکه این مسابقه تأثیر خود را بر جامعه مخاطب خود گذاشته است.

حرف پایانی؟
از نشریه جام کوردی تشکر می‌کنم که ثابت کرده در این مدت همواره به همه مهارت‌ها و هنرها توجه نشان داده است. امیدوارم ارتباط این نسل با هنرهای کهن و اصیلی مانند هوره قطع نشود و از بزرگان و اساتید این هنر باستانی تجلیل شود. همه باید در حفظ آوای هوره تلاش کنیم و از مردم هم‌زبان و هم‌ریشه‌ام می‌خواهم از این هنر فراموش‌شده نگهداری کنند و از حمایت آن دست برندارند.

گفتگو-رضاجمشیدی
۱۴۰۴/۱۰۵