به گزارش جام کوردی، منطقه اورامانات به لحاظ ثبت جهانی، منطقهای مستعد برای سرمایهگذاری در حوزه گردشگری است. در این خصوص، شهرهای کوچک این منطقه بهدلیل بکر بودن، گزینه مطلوبی برای طبیعتگردان و گردشگران هستند. شروینه هم در زمره همین شهرهاست. با مهندس فاروق کریمی، شهردار این شهر، به گفتگو نشستهایم که در ادامه میخوانید.
- بهعنوان شهردار شروینه، مهمترین ظرفیتهای توسعه این شهر را در چه میدانید؟
من جواب این سؤال را به دو بخش تقسیم میکنم:
الف) ظرفیت گردشگری
با توجه به توپوگرافی متنوع، چشماندازهای طبیعی، باغات گسترده و دسترسی مناسب، شروینه ظرفیت بالایی برای توسعه گردشگری طبیعتمحور، بومگردی و سرمایهگذاری در زیرساختهای اقامتی و تفریحی دارد.
ب) امکان احداث کارخانه دانهبندی شن و ماسه
با توجه به منابع رودخانهای و سنگی موجود در منطقه و نیاز روزافزون پروژههای عمرانی داخل شهرستان و مناطق همجوار، زمینه ایجاد واحد صنعتی دانهبندی شن و ماسه فراهم است.
همچنین دسترسی مناسب، حجم تقاضا و نبود ظرفیت کافی در برخی فصول، این حوزه را به گزینهای قابل توجه برای سرمایهگذاری تبدیل میکند.
- اقدامات شهرداری چه تأثیراتی در توسعه فرهنگی و افزایش کیفیت شهروندی میتواند داشته باشد؟
از دید من، بهسازی و تعریض معابر در شروینه با ارتقای شاخصهای «کارایی فضایی» و «خوانایی شهری»، موجب بهبود انسجام کالبدی و افزایش کارکردپذیری شبکه معابر شده است.
این ارتقا، دسترسیپذیری فضایی را افزایش داده و جریان تعاملات اجتماعی را در مقیاس محله فعالتر کرده است.
بهبود ایمنی تردد و کاهش تنشهای حرکتی، شرایط روانی پایدارتر برای مشارکتهای اجتماعی و حضور شهروندان در فضاهای عمومی ایجاد کرده است.
در سطح فرهنگی نیز، ارتقای کیفیت محیط شهری باعث تقویت «سرمایه اجتماعی محلهای» و افزایش حس تعلق فضایی شده که خود پیشنیاز شکلگیری رفتارهای شهری مطلوب است.
ارتقای سیمای شهری بهواسطه اصلاح معابر نیز نقش مستقیمی در افزایش اعتبار ادراکی شهر و رشد اعتماد عمومی به مدیریت شهری دارد.
مجموعه این اثرات، شروینه را به سمت بهبود شاخصهای کیفیت زندگی، ارتقای فرهنگ استفاده از فضاهای عمومی و افزایش قابلیت برنامهریزی برای فعالیتهای فرهنگی آتی سوق میدهد.
-مهمترین مشکلات این شهر را در چه میدانید؟
شروینه بهعنوان یک شهر نوپا با مجموعهای از نارساییهای کالبدی، زیربنایی و نهادی مواجه است.
عدم استقرار شبکه فاضلاب و زیرساختهای دفع و مدیریت پساب، ریسکهای بهداشتی و محیطزیستی را افزایش داده و نبود امکان اعمال کامل ضوابط شهرسازی بهعلت تأخیر در مشارکت اجتماعی، اجرای برنامهریزی کالبدی را مختل کرده است.
وجود بافت فرسوده، ناکارآمدی الگوی قطعهبندی و محدودیت عرض معابر، ظرفیت عملکردی شبکه دسترسی و نظام تردد را کاهش میدهد.
همزمان، ضعف در ساماندهی کاربری اراضی، بروز تعارضات عملکردی میان کاربریها، کمبود سرانه فضاهای عمومی، فقدان شبکه دفع آبهای سطحی و ناپایداری نظام تأمین مالی پروژههای توسعهای، مانع شکلگیری ساختار شهری استاندارد شده است.
همچنین محدودیت ظرفیت نهادی شهرداری و نبود دادههای برنامهریزی، کارآمدی مدیریت شهری را تحت تأثیر قرار میدهد.
گفتگو از رضاجمشیدی
۱۴۰۴/۱۰۵