به گزارش جام کوردی، ۳۱ تیرماه ۱۳۶۷، در حالی که قطعنامه ۵۹۸ پذیرفته شده بود و جنگ پایان یافته بود و مردم مراسم عید قربان را برگزار می‌کردند، و مردم مرزی استان کرمانشاه از جمله سرپل‌ذهاب، قصرشیرین و گیلانغرب در حال تدارک برای بازگشت به شهرهای‌شان و بازسازی خانه‌های خود بودند، ناگهان پنج بمب‌افکن ارتش بعثی عراق مناطق زرده، باباجانی و حوالی سرمیل از توابع شهرستان دالاهو، روستاهای نساردیره، نساردیره سفلی و شاه‌مار دیره از توابع شهرستان گیلانغرب، شیخ‌صله از توابع شهرستان ثلاث باباجانی و روستای دودان از توابع شهرستان پاوه را با بمب‌های شیمیایی هدف قرار دادند که بیشترین آسیب به روستای زرده رسید و ۲۷۵ نفر از اهالی روستا شهید و یک‌هزار و ۱۴۶ نفر زخمی شدند.
اکنون ۳۷ سال از آن بمباران وحشتناک و ناجوانمردانه می‌گذرد و مردم زرده هنوز هم با جراحات ناشی از آن روزها دست‌وپنجه نرم می‌کنند. هنوز هم با وجود برگزاری کمیسیون‌های مختلف پزشکی، بخشی از مجروحان این حادثه جزو جانبازان به حساب نیامده‌اند. به‌گونه‌ای که سید یوسف حسینی از اهالی روستای زرده با اعتراض به این قضیه به خبرنگاران گفته است: «اثرات شیمیایی بر چشم، پوست، ریه و اعصاب اهالی روستای زرده مشهود است؛ اما در تست‌های پزشکی تشخیص جانبازی تنها به ریه توجه شده و با آزمایش‌های اسپیرومتری و سی‌تی‌اسکن ریه میزان تخریب و درگیری آن را در افراد بررسی می‌کنند که البته بسیاری با وجود مشکل ریوی حاصل از شیمیایی نیز نمی‌توانند از پس آزمایش‌ها بربیایند و به نحوه تست‌گیری اعتراض دارند.»
بمباران شیمیایی زرده حتی بر نسل‌های بعد هم تأثیر گذاشت و کودکانی ناقص‌الخلقه به دنیا آمدند. بسیاری از مشکلات و بیماری‌هایی که بعد از حمله شیمیایی به وجود آمد، در نسل‌های بعدی اهالی روستا نیز مشاهده گردید و تعداد سقط جنین، تولد نوزادان نارس و ناقص، مشکلات ضعف اعصاب و موارد دیگر هنوز به چشم می‌خورد.
زرده سند زنده جنایات صدامیان است که هنوز هم آثار شوم آن دامن اهالی این روستای تاریخی را گرفته و رهایشان نمی‌کند.