به گزارش جام کوردی، علی پروین، روشندلی اهل گیلانغرب و ساکن کرمانشاه، با وجود نابینایی مطلق، از تلاش در مسیر علم، هنر، ادبیات و مهارت‌های ارتباطی بازنمانده است. او امروز به‌عنوان نخستین نابینای کشور که دوره‌ی «سخنرانی حرفه‌ای» را با موفقیت پشت سر گذاشته، الگویی الهام‌بخش برای همه کسانی‌ست که معلولیت را مانعی برای پیشرفت می‌دانند. گفتگوی اختصاصی جام کوردی را با این روشندل موفق بخوانید:
لطفا خودتان را بیشتر برای مخاطبین معرفی کنید.
من علی پروین هستم، اهل گیلانغرب و ساکن کرمانشاه. نابینای مطلق هستم، اما با این حال تحصیلاتم را ادامه دادم و تا مقطع کارشناسی ارشد علوم سیاسی پیش رفتم. به هنر نیز علاقه‌مند بودم، به‌ویژه بازیگری و ادبیات. علاوه بر این، اولین نابینای فارغ‌التحصیل دوره‌ی سخنرانی حرفه‌ای در کشور هستم.
جالب است که با وجود شرایط خاص، از هنر هم غافل نشده‌اید. از چه زمانی متوجه استعداد شاعرانگی خود شدید؟
حدود یکی دو سال پیش، زمانی که در جلسات انجمن‌های ادبی کرمانشاه شرکت می‌کردم، متوجه طبع شاعرانه‌ام شدم. از آن زمان به سرودن شعر روی آوردم و اکنون نیز در محافل ادبی مختلف مانند انجمن شعر کوردی، انجمن آفتاب و باران حضور دارم.
شما نفر برتر کشور در حوزه سخنرانی و فن بیان هستید. چطور به این مسیر علاقه‌مند شدید و آموزش دیدید؟
زمانی که مشغول آموزش بازیگری شدم، متوجه شدم دوره‌های بازیگری برای نابینایان مناسب‌سازی نشده است. از سوی دیگر، با توجه به رشته‌ی تحصیلی‌ام در علوم سیاسی، حس کردم به مهارت‌هایی مانند فن بیان، گویندگی، فروش، مذاکره و سخنرانی نیاز دارم. بنابراین تصمیم گرفتم این دوره‌ها را بگذرانم و خوشبختانه موفق شدم و عنوان اولین نابینای فارغ‌التحصیل دوره‌ی سخنرانی حرفه‌ای در کشور را به دست آوردم.
به نظر شما آیا امکانات شهری برای تردد نابینایان، به‌ویژه برای شرکت در محافل هنری و ادبی، مناسب‌سازی شده‌اند؟
متأسفانه خیر. چون اکثر این محافل در مکان‌های عمومی مانند فرهنگ‌سراها یا سالن‌های اجتماعات برگزار می‌شوند و معمولاً مخاطبان اصلی آن‌ها افراد دارای معلولیت نیستند، مناسب‌سازی لازم صورت نگرفته است. در بسیاری از اماکن دیگر نیز امکانات لازم برای تردد و استفاده نابینایان وجود ندارد.
فکر می‌کنید مهم‌ترین مشکل نابینایان در شرایط فعلی چیست؟
مهم‌ترین مشکل، نبود مسیرهای مناسب‌سازی‌شده برای تردد و دسترسی دشوار به وسایل حمل‌ونقل و اماکن عمومی است. این محدودیت‌ها باعث می‌شود مشارکت اجتماعی و فرهنگی نابینایان با چالش جدی مواجه شود.
چه انتظاری از مسئولان دارید؟
از مسئولان محترم تقاضا دارم که مطالبات افراد دارای معلولیت را جدی بگیرند. باید پذیرفت که افراد دارای معلولیت نیز بخشی از جامعه هستند و نباید در رسیدگی به حقوق و خواسته‌های آنان، برخورد سلیقه‌ای صورت گیرد. همچنین پیشنهاد می‌کنم که شهرداری و سایر دستگاه‌های مرتبط، فردی از جامعه‌ی معلولان را به‌عنوان مشاور خود انتخاب کنند تا بهتر در جریان نیازها و مشکلات این قشر قرار بگیرند.
حرف آخر؟
به‌عنوان اولین نابینای فارغ‌التحصیل دوره‌ی سخنرانی حرفه‌ای، درخواست من از متولیان این حوزه در کشور این است که تدبیری برای آموزش زبان بدن به نابینایان علاقه‌مند به سخنرانی بیندیشند. همچنین از رسانه‌ی محترم جام کوردی که همواره نسبت به مسائل نابینایان دغدغه‌مند است و مشکلات آن‌ها را پیگیری می‌کند، صمیمانه تشکر می‌کنم.
گفتگو - رضا جمشیدی