رحمان غریب رئیس مرکز دفاع از روزنامەنگاران در اقلیم کردستان “میترو” در گفتگو با خبرنگار جام کردی اعلام کرد: حملاتی که ترکیه از طریق هواپیماهای بدون سرنشین علیە خاک و مردم اقلیم کردستان انجام میدهد و از همین راه هم وطنان و روزنامهنگاران را شهید میکند با هر استانداردی، ترور محسوب میشود، زیرا مردم غیرنظامی و روزنامهنگاران در مصونیت کامل هستند و طبق توافقات ژنو روزنامەنگاران مانند افراد غیرنظامی به شمار میآیند. به همین دلیل کشتن روزنامه نگاران در چارچوب جنایتهای جنگی قرار میگیرد. کاری که ارتش ترکیه در مقابل آن دو زن روزنامه نگار انجام داد یک جنایت بسیار بزرگ محسوب میشود.
وی افزود: متاسفانه در کشور فاقد حاکمیتی چون عراق و اقلیم کردستان که نه حاکمیتی برایش مانده و نه تصمیمات مهم سیاسی به دست سیاستمدارهای آن اتخاذ میشود انتخابی جز سکوت ندارند.
رحمان غریب خاطرنشان ساخت: دلیل سکوت اختیار کردن، عدم نشان ندان واکنش از سوی دولت اقلیم و عراق منافع مرزی مشترک اقلیم کردستان با دولت ترکیه و عراق است. در واقع عراق از ترکیه آب گدایی میکند و چون میان آن ها توافق امنیتی وجود دارد، ترکیە آزادانە عمل می کند.
درباره سکوت مطلق حکومت و مردم در اقلیم کردستان، رحمان غریب رئیس مرکز میترو گفت: دیروز در استان سلیمانیه فعالیتی را علیە ترکیە انجام دادیم، ولی متاسفانه نه مسئولین دستگاههای رسانەای و نه هنرمندان، نه شخصیتهای برجستە و نه روزنامەنگاران استان سلیمانیە در انجام این فعالیت حضور نداشتند. این در حالیست که در اقلیم کردستان ۷ هزار روزنامه نگار و بیشتر از ۵ هزار نهاد غیردولتی وجود دارند که و این ثابت میکند حمایت در میان دستگاههای رسانهای ضعیف بوده و روی آن ها نمی توان هیچ حسابی باز کرد.
وی تاکید کرد: این سکوت و عدم موضعگیری کاری میکند که این نوع جنایات تکرار شوند و چالشها و بحرانهایی که بر سر راه کار روزنامەنگاری در اقلیم کردستان وجود دارد مدرکی هستند مبنی بر عدم فشار و تاکنون نیروهای اجتماعی در مقابل محدود کردن آزادی ها متحد نیستند، زیرا اگر قدرت اجتماعی بزرگی وجود داشت و کل اقشار جامعە از منافع خود دفاع می کردند تکرار چنین جنایاتی ممکن نخواهد بود.
رحمان غریب رئیس مرکز میترو تاکید کرد: متاسفانه سیاست، کردستان را بە نحوی دچار شکاف و انشقاق کردە است که همە اقشار جامعه را از همدیگر جدا کرده است. هزاران نهاد غیردولتی و سازمان های مدنی در اقلیم کردستان وجود دارند و در صورت فعالیت آن ها، دیگر هیچ کس نمیتواند به آزادی کار و فعالیت نهادهای اجتاعی و آزادی های سیاسی و آزادی بیان حمله کند، ولی بە دلیل این کە این نهادها از سوی نهادهای قدرت ارتزاق می کنند نمیتوانند هیچ موضعگیریی مشخصی داشته باشند و باید صدای احزاب و گروه هایی باشند که از آنها پول دریافت می کنند.