به گزارش جام کوردی، در پیچ‌وخم کوچه‌ای سنگ‌فرش‌شده، جایی میان سنگ و سکوت، زندگی جاریست. مردانی با جامه‌های سنت، تکیه‌زده بر خاطره‌ها، و جوانانی که دوش به دوش رنج، بار نان را به خانه می‌برند. دیوارها از سنگ‌اند، اما زبان دارند؛ زبان همدلی، زبان تاریخ.
اینجا نه فقط روستایی است در دل کوه، که حافظه‌ای ست زنده از زیستن جمعی. صدای گفت‌وگو، بوی نان، و آفتاب نشسته بر ایوان‌ها، نوید می‌دهد که هنوز قلب روستا می‌تپد، هنوز امیدی هست.
و در میانه این زیبایی بی‌تکلف، نقش مدیریت محلی، نه فقط در جدول‌کشی و خدمات‌رسانی است، که در پاسداری از روح مکان معنا می‌گیرد. مدیریتی که بداند هر کوچه، کتابیست از فرهنگ؛ هر پیرمرد نشسته بر پله‌ها، خزانه‌ای‌ست از خرد؛ و هر سازه‌ای سنگی، سندی است از هویت.
در این اقلیم، مدیریت محلی اگر دل به مردم دهد، اگر به جای طرح‌های بی‌ریشه، بر بستر زندگی برنامه بریزد، آن‌گاه نه‌تنها روستا می‌ماند، که می‌بالد.
ای کاش چشم مدیران، به‌جای نقشه‌های سرد، بر لبخند گرم مردمان روستا خیره شود؛ شاید آن‌گاه، کوچه‌های سنگی، راه توسعه را هموار کنند.
فردین رحیمی – فعال اجتماعی
