به گزارش جام کوردی، هر سرزمین، تنها به خاک و کوه و درخت شناخته نمی‌شود؛ بلکه به آنانی شناخته می‌شود که زبان احساس مردم را در قالب هنر، فرهنگ و آگاهی تفسیر می‌کنند. در هورامان، جایی که صخره‌ها آواز دارند و دره‌ها نوای خاطره‌اند، صدای هنرمندی چون کاک پیمان حسن‌زاده، نه‌فقط نوایی موسیقایی، بلکه پژواکی از حافظه‌ی فرهنگی و جمعی این دیار بود.
کاک پیمان نه در صحنه‌های رسمی و نه در نورهای پر زرق و برق، که در متن زندگی مردم می‌زیست و می‌آموخت و می‌آموخت. موسیقی برای او ابزار شهرت نبود، زبان گفت‌وگو بود؛ با گذشته، با مردم، با طبیعت. او با سازش، برای تداوم فرهنگ هورامی می‌کوشید؛ فرهنگی که هر روز با هجمه‌ی فراموشی و مهاجرت و تحریف، نازک‌تر می‌شود.
فقدان چنین شخصیتی، تنها داغی شخصی یا اجتماعی نیست؛ ضربه‌ای است بر پیکره‌ی میراث معنوی هنر هورامان. انسان‌هایی از جنس کاک پیمان، حلقه‌های اتصال میان نسل‌ها هستند. آن‌ها ترجمه‌کنندگان روح جمعی‌اند؛ کسانی که ریشه‌ها را به زبان امروز درمی‌آورند و به آینده تحویل می‌دهند.
مرگ کاک پیمان، مرگ یک ساز یا یک آموزشگاه نیست. مرگِ بخشی از روایت فرهنگی ماست که حالا باید با حافظه‌ی جمعی، با دل‌نگاری‌ها و یادها زنده نگه داریم. صدا خاموش شده، اما اثر باقی است. و در هورامان، آن‌جا که هر نسیم نشانه‌ای دارد، شاید هنوز هم نغمه‌ی دل او در دل کوه‌ها طنین‌انداز باشد.
در پایان، این ضایعه اندوه‌بار را به خانواده بزرگوار، بستگان داغدار، همشهریان گرامی و جامعه هنری هورامان و پاوه تسلیت می‌گوییم و برای آن عزیز از دست‌رفته، آرامش ابدی و علو درجات مسئلت داریم.
یادداشت از «فردین رحیمی» فعال اجتماعی
